Eén van mijn klanten helpt jongeren te re-integreren vanuit hun gevangenisstraf. Hij gebruikt daarbij Disc Golf als metafoor. Vanuit een ontspannen sfeer is er mogelijkheid van gezonde competitie, maar vooral een goed gesprek. De instructeur laat zien dat hij er zelf ook niet goed in is en dat dat helemaal niet erg is. Het helpt bij Disc Golf ook niet om jezelf te overschatten, teveel je best te doen of je teveel bezig te houden met wat er net is gebeurd. Je moet goed afwegen hoe je de volgende worp gaat aanpakken, jezelf goed kennen en binnen je vaardigheden een aanpak kiezen die je uit kunt voeren. Stap voor stap.

Hij leert de herintreders vooral om bewust om te gaan met risico en opbrengst (risc & reward). Als je bijvoorbeeld weet dat je maximaal 80 meter gooit, maar voor een hole staat van 100 meter, dan heeft het absoluut geen zin om de eerste worp volle kracht te gooien. Het risico is namelijk veel groter dat je in de bosjes beland of een OB (out of bounce, dus een strafpunt) gooit. Want als de 80 meter worp al zou lukken zonder OB, dan zou de approach makkelijk zijn, maar het zou waarschijnlijk nog geen put worden. Je hebt dan toch een 3. Je kunt dan dus na je eerste worp net zo goed op 40 meter van de basket liggen, lekker midden op de fairway. Dan score je zeer waarschijnlijk een 3 maar met veel minder risico op een bogey of een double bogey.

Bij een inbraak geldt hetzelfde. Je weet niet precies wat de opbrengst gaat zijn, maar als je er goed over nadenkt dan is het het risico gewoon niet waard. Of je laten uitdagen door je vrienden om iets stoers te doen, terwijl je weet dat je wel eens in het ziekenhuis zou kunnen eindigen.

Ik wist altijd al dat frisbeesport potentie had. Maar dat het ook op deze manier kan, had ik niet verwacht.