Frisbee vibe
Wat een gave sport is ultimate toch. Ik speel het al zoveel jaar en nog altijd word ik blij van wedstrijden. Zelfs nu ik zelf veel vaker naast het veld sta dan er op.
Vorig jaar was ik een van de toernooidirecteuren bij het EYUC 2017 in Veenendaal, de Europese jeugdkampioenschappen onder 20 jaar. Uit 20 landen streden 68 teams in 4 klassen om Europese titels. Het was een prachtig toernooi met een ongelofelijk toffe sfeer. Ook argeloze voorbijgangers die aan het kijken waren reageerden allemaal op ongeveer dezelfde wijze. Namelijk wat gaan deze spelers vriendelijk, zelfs gezellig met hun tegenstanders om. En wat wordt er gelijkertijd fanatiek gesport.
Nu kijk ik daar niet van op. Deze kinderen zijn allemaal opgegroeid in de Spirit of the Game-gedachte. Logisch dat dan de sfeer die van een typisch frisbee-toernooi is.
Afgelopen voorjaar was ik even te gast op een voorronde van het Olympic Moves toernooi. Terwijl ik aan kwam lopen in de richting van het veld waar ultimate werd gespeeld kwam een uitgelaten team van kinderen van 14-15 jaar oud mij tegemoet gelopen. “En hoe hebben jullie gespeeld?” vroeg ik. “GOED!! We hebben 9-0 verloren!!” zeiden ze schaterend zonder een spoor van ironie.
Ik liep verder naar het veld waar ondertussen andere wedstrijden gaande waren. Ik zag een team in badjassen rondbanjeren, calls die zonder gedoe werden opgelost en teams die hun stinkende best deden zo goed mogelijk te spelen. Spirit cirkels waarbij na afloop de teams schouder aan schouder nog even terugblikten op de wedstrijd.
Blijkbaar hoef je niet al jaren op een frisbeevereniging te zitten om toch geïnfecteerd te raken door het Spirit-virus. Op een enkele speler na, waren de spelers geen van allen lid van een frisbeevereniging. En toch zou elke ultimate-speler zich onmiddellijk helemaal thuis voelen in de sfeer. De magie van een vliegende schijf en gedeelde verantwoordelijkheid van alle spelers er een toffe sportdag van te maken is genoeg om de frisbee vibe helemaal tot leven te brengen.